صدا
حامل انرژیِ شكل‌‌ساز و دگرگون‌كننده است.
يكی از راه‌های مشاهده‌ی اين موضوع، صدانمايی یا سايمتيك (Cymatics) است: فرايند تصويری كردن صوت با استفاده از لرزاندن ماده‌ای مانند آب يا شن.
اين پديده را بيشتر به واسطه‌ی آزمايش‌های تجربی ارنست كلادنی (Ernst Chladni)، موزيسين و فيزيكدان آلمانی سده‌ی ۱۸ و معرفی و نام‌گذاریِ هنس جنی (Hans Jenny)، فيزيكدان و طبيعیدان سوئيسی می‌شناسيم.
نتيجه‌ی بصری اين آزمايش‌ها، نقوش دايره‌ای ِبسيار زيبا با جزئيات قرينه است كه شكل آن‌ها به دو چيز بستگی دارد:
۱. شكل هندسی سطحی كه ذرات بر آن قرار گرفته‌اند يا ظرفی كه مايع در آن ريخته شده است.
۲. فركانس صوتی منتقل شده به ذرات يا مايع: با افزايش فركانس يا زيرتر شدن صدا، نقوش ظريف‌تر و پيچيده‌تر می‌شود.
اين اَشكال هارمونيك يادآور بسياری از الگوهای طبيعی‌اند: كريستال‌ها (مانند بلور برف)، گل‌ها، نقوش بدن حيوانات و طرح‌هايی كه مدارهای چرخش سيارات نسبت به هم می‌سازند، ساختار مولكولی مواد ارگانيك از جمله مولكول DNA و ….
شواهد زيادی موجود است كه تمدن‌های بزرگ باستان -از جمله مصريان، يونانيان، ايرانيان و هنديان- دانش هارمونی پيشرفته‌ای در اختيار داشته‌اند؛ همان دانشی كه به نام هندسه‌ی مقدس (Sacred Geometry) می‌شناسيم و جلوه‌های بصری آن را در نمادها و تمثيل‌های اساطيری و رازورزانه (مانند ماندالا، ستاره‌ی داوود، لوتوس و …) و سازه‌های معماری و هنرهای تصويری در فرهنگ‌های قديمی (از جمله معماری و هنر انتزاعی ايرانی-اسلامی) می‌بينيم كه به انواع فرم‌های سايمتيكی شباهت دارند.
جالب است بدانيد كه تقسيم يك اكتاو موسيقی به دوازده نيم‌پرده و سيستم هفت‌نُتیِ گام‌های ماژور و مينور و پنج‌نُتیِ گام پنتاتونيك، همگی برگرفته از همين الگوهای تكاملی در طبيعت، بدن انسان و ساير موجودات است. قديمی‌ترين نظريه‌ای را كه بيان می‌كند سير حيات از نوعی هندسه‌ی موسيقايی پيروی می‌كند، درنوشته‌های فيثاغورث مربوط به ۲۵۰۰ سال قبل می‌يابيم.
بنابراين رابطه‌ی مستقيم صدا و هارمونی موسيقايی با حركت تكاملی آفرينش و نظم و هماهنگیِ هستی كاملاً هويداست؛ و طبيعتاً با تعادل و هم‌نوايی جسم و روان انسان نيز، كه جزئی كوچك در پيوستگی تنگاتنگ با كل كائنات است.
در همین زمینه
